โยบ 7
1. “ชีวิตมนุษย์บนแผ่นดินเป็นการถูกเกณฑ์ทหารชีวิตของเขาเป็นเหมือนชีวิตของลูกจ้าง
2. ทาสโหยหาเวลาเย็นลูกจ้างรอคอยค่าจ้างฉันใด
3. แต่ละเดือนในชีวิตของข้าพเจ้าก็ผ่านไปโดยไร้ความหมายแต่ละคืนก็มีแต่ความทุกข์ฉันนั้น
4. เมื่อนอนลง ข้าพเจ้าก็พูดว่า “ข้าพเจ้าจะลุกขึ้นเมื่อไร”แต่กลางคืนก็ยาว และข้าพเจ้าก็พลิกตัวไปมาจนรุ่งเช้า
5. ร่างกายของข้าพเจ้ามีหนอนและผิวหนังตกสะเก็ดผิวหนังของข้าพเจ้าแตกและเป็นหนอง
6. วันของข้าพเจ้าวิ่งเร็วกว่ากระสวยของช่างทอและจบลงโดยไร้ความหวัง”
7. “ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงระลึกว่าชีวิตของข้าพเจ้าเป็นเหมือนลมวูบเดียวตาของข้าพเจ้าจะไม่เห็นอะไรดีอีกเลย
8. ตาของผู้ที่เห็นข้าพเจ้าจะไม่เห็นข้าพเจ้าอีกพระองค์จะทรงมองหาข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะไม่อยู่อีกแล้ว
9. เมฆจางหายไปฉันใดผู้ที่ลงไปยังแดนผู้ตายก็จะไม่กลับมาฉันนั้น
10. เขาจะไม่กลับบ้านของตนอีกที่อยู่ของเขาจะไม่เห็นเขาอีกเลย
11. ข้าพเจ้าจึงจะไม่ยั้งปากข้าพเจ้าจะพูดด้วยจิตใจที่กังวลข้าพเจ้าจะคร่ำครวญเพราะมีใจขมขื่น
12. ทำไมพระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพเจ้าข้าพเจ้าไม่ใช่ทะเลหรือสัตว์ร้ายในทะเล
13. เมื่อข้าพเจ้าพูดว่า ‘เตียงจะทำให้ข้าพเจ้าสบายขึ้นที่นอนจะบรรเทาความทุกข์ของข้าพเจ้า’
14. พระองค์ก็ทำให้ข้าพเจ้าต้องกลัวเพราะฝันร้ายทำให้ข้าพเจ้าตกใจเพราะเห็นนิมิต
15. ข้าพเจ้าอยากถูกรัดคอตายดีกว่าต้องถูกทรมานเช่นนี้
16. ข้าพเจ้าทรุดโทรมลง จะไม่มีชีวิตอยู่ตลอดไปขอพระองค์ทรงปล่อยข้าพเจ้าไว้ตามลำพังเถิดวันคืนของข้าพเจ้าเป็นแต่เพียงลมวูบเดียว
17. มนุษย์เป็นอะไร พระองค์จึงทรงให้ความสำคัญแก่เขาทำไมพระองค์จึงเอาพระทัยใส่เขา
18. พระองค์ทรงเยี่ยมเขาทุกเช้าทรงทดสอบเขาทุกขณะ
19. อีกนานเท่าใดพระองค์จึงจะทรงเบือนพระพักตร์ไปจากข้าพเจ้าพระองค์ไม่ทรงปล่อยข้าพเจ้าแม้แต่ชั่วเวลาจะกลืนน้ำลายได้
20. พระองค์ทรงเฝ้าดูมนุษย์ ถ้าข้าพเจ้าทำบาปโปรดทรงบอกเถิดว่า ข้าพเจ้าทำอะไรกับพระองค์ทำไมพระองค์จึงทรงทำให้ข้าพเจ้าเป็นเป้าของพระองค์ทำไมข้าพเจ้าจึงเป็นภาระของพระองค์
21. ทำไมพระองค์ไม่ประทานอภัยบาปของข้าพเจ้าไม่ทรงลบล้างความผิดของข้าพเจ้าในไม่ช้าข้าพเจ้าจะนอนลงในฝุ่นดินพระองค์จะทรงแสวงหาข้าพเจ้าแต่ข้าพเจ้าจะไม่อยู่อีกแล้ว”