โยบ 17
1. “ลมหายใจของข้าพเจ้าอ่อนกำลังวันเวลาของข้าพเจ้ากำลังจะจบลงหลุมฝังศพรอข้าพเจ้าอยู่แล้ว
2. คนเยาะเย้ยอยู่รอบข้าพเจ้าตาข้าพเจ้าหลับไม่ลงเพราะความขมขื่นจากเขา
3. ‘ข้าแต่พระเจ้าโปรดทรงเป็นผู้ประกันข้าพเจ้าเฉพาะพระพักตร์พระองค์เถิดไม่มีผู้ใดยอมจับมือเป็นประกัน ให้ข้าพเจ้าเลย
4. เพราะพระองค์ทรงปิดใจของเขาจนไม่เข้าใจดังนั้นพระองค์จะไม่ทรงปล่อยให้เขามีชัยชนะ
5. มีคำพังเพยว่า “คนหนึ่งเชิญเพื่อนมากินเลี้ยงขณะที่ลูกๆ ไม่มีอะไรกิน”
6. บัดนี้ทุกคนใช้คำพังเพยนี้เยาะเย้ยข้าพเจ้าเขาถ่มน้ำลายรดหน้าข้าพเจ้า
7. ตาข้าพเจ้ามืดมัวไปเพราะความทุกข์ร่างกายทุกส่วนของข้าพเจ้า เป็นเหมือนเงา
8. ผู้ชอบธรรมย่อมแปลกใจ เพราะเรื่องนี้ผู้บริสุทธิ์ย่อมขุ่นเคืองผู้ไม่ยำเกรงพระเจ้า
9. แต่ผู้ชอบธรรมยึดมั่นอยู่กับวิถีทางของตนผู้มีมือสะอาดก็จะแข็งแรงยิ่งขึ้น
10. ท่านทุกคนจงมาอีกครั้งหนึ่งเถิดข้าพเจ้าจะไม่พบผู้มีปรีชาในหมู่ท่าน
11. วันเวลาของข้าพเจ้าผ่านไปแล้วแผนการของข้าพเจ้าก็ล้มเหลวความหวังในใจข้าพเจ้าก็หายไป ด้วย
12. เขาเหล่านั้นทำกลางคืนให้เป็นกลางวันพูดว่า ‘ความสว่างอยู่ใกล้แล้ว’ ทั้งๆ ที่ยังมืดอยู่
13. สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าปรารถนาคือให้แดนผู้ตายเป็นบ้านของข้าพเจ้าข้าพเจ้าจะได้ปูที่นอนในความมืด
14. ข้าพเจ้าจะร้องเรียกหลุมฝังศพว่า ‘ท่านเป็นพ่อของข้าพเจ้า’และเรียกหนอนว่า ‘แม่ของข้าพเจ้า’ หรือ ‘พี่สาวน้องสาวของข้าพเจ้า’
15. ความหวังของข้าพเจ้าอยู่ที่ใดใครจะได้เห็นความสุข ของข้าพเจ้า
16. ความหวังและความสุขจะลงไปในแดนผู้ตายกับข้าพเจ้าและเราจะจมลงไป ด้วยกันในฝุ่นดินหรือ”