โยบ 30
1. “บัดนี้ ผู้อายุน้อยกว่าข้าพเจ้าก็ยังหัวเราะเยาะข้าพเจ้าพ่อของเขาก็ยังไม่มีค่าพอที่ข้าพเจ้าจะยอมให้อยู่กับสุนัขเฝ้าฝูงแพะแกะ
2. ข้าพเจ้าจะได้ประโยชน์อะไรจากกำลังมือของเขาเหล่านั้นที่เรี่ยวแรงหมดไปแล้ว
3. เขาขัดสนและหิวโหยเขาแทะรากไม้ ในถิ่นทุรกันดารที่มืดมิด แห้งแล้ง และถูกทิ้งร้าง
4. เขาเก็บผักขมจากพงหนามเอารากต้นไม้กวาดมาเป็นอาหาร
5. เขาถูกขับไล่ออกไปจากหมู่คนถูกตะโกนไล่เหมือนขโมย
6. เขาต้องไปอยู่ตามลาดหุบเขาตามถ้ำและซอกหิน
7. เขาร้องโหยหวนอยู่ตามพุ่มไม้เบียดกันอยู่ใต้กอหนาม
8. เป็นชาติคนอันธพาล ยิ่งกว่านั้น เป็นชาติคนไร้ชื่อถูกขับไล่ ออกไปจากแผ่นดิน
9. บัดนี้ ข้าพเจ้ากลายเป็นเป้าที่คนเหล่านี้เยาะเย้ยเป็นที่โจษจันของเขา
10. เขาทั้งหลายรังเกียจและหลีกเลี่ยงข้าพเจ้าเขาไม่ลังเลที่จะถ่มน้ำลายลงต่อหน้าข้าพเจ้า
11. เพราะพระเจ้าทรงหย่อนสายธนูของข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้าตกต่ำเขาทั้งหลายจึงไม่เกรงใจข้าพเจ้าอีกต่อไป
12. คนอันธพาลลุกขึ้นทางขวาผลักข้าพเจ้าออกไปเตรียมทางนำข้าพเจ้าไปสู่หายนะ
13. เขาทำลายทางเดินของข้าพเจ้ารวมหัวกันทำลายข้าพเจ้าไม่มีผู้ใดขัดขวางเขาเลย
14. เขาเข้าโจมตีข้าพเจ้าเหมือนผ่านทางช่องกำแพงเมืองบุกรุก เข้ามาระหว่างซากปรักหักพัง
15. ความหวาดกลัวจู่โจมข้าพเจ้าเกียรติยศของข้าพเจ้าสูญหายไป เหมือนลมความรุ่งเรืองของข้าพเจ้าผ่านไปเหมือนเมฆ
16. บัดนี้ ชีวิตของข้าพเจ้าค่อยๆ ละลายหายไปวันแห่งความทุกข์ยึดตัวข้าพเจ้าไว้
17. เวลากลางคืน โรคร้าย ทำให้กระดูกของข้าพเจ้าผุความเจ็บปวดแทะข้าพเจ้าโดยไม่หยุดพักเลย
18. พระเจ้าทรงกระชาก เสื้อผ้าของข้าพเจ้าอย่างรุนแรงทรงรัดคอข้าพเจ้าเหมือนเสื้อคับ
19. ทรงเหวี่ยงข้าพเจ้าลงในปลักข้าพเจ้ากลายเป็นเหมือนฝุ่นดินและขี้เถ้า
20. ข้าพเจ้าร้องทูลขอพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพเจ้ายืนอยู่เฉพาะพระพักตร์ แต่พระองค์ไม่ ทรงสนพระทัย
21. พระองค์กลับทรงดุร้ายต่อข้าพเจ้าทรงข่มเหงข้าพเจ้าด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์
22. พระองค์ทรงชูข้าพเจ้าขึ้นให้ขี่ลมทรงบันดาลให้พายุพัดข้าพเจ้าไป
23. ข้าพเจ้ารู้ว่าพระองค์จะทรงนำข้าพเจ้าไปสู่ความตายซึ่งเป็นบ้านที่ผู้เป็นทุกคนจะชุมนุมกัน
24. เมื่ออยู่ในกองสิ่งปรักหักพัง ใครบ้างไม่ยื่นมือออกมาและเมื่ออยู่ในภัยพิบัติ ใครบ้างไม่ร้องขอความช่วยเหลือ
25. ข้าพเจ้าร้องไห้ให้ผู้ที่อยู่ในความยากลำบากจิตใจข้าพเจ้าเป็นทุกข์ให้คนขัดสน
26. ข้าพเจ้ามองหาความดี แต่ความร้ายก็มาถึงข้าพเจ้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง
27. จิตใจข้าพเจ้าสับสนไม่เคยสงบเลยวันแห่งความทุกข์มาจู่โจมข้าพเจ้า
28. ข้าพเจ้าเดินหน้าเศร้า ไม่มีใครให้กำลังใจข้าพเจ้ายืนขึ้นในที่ประชุม และร้องขอความช่วยเหลือ
29. ข้าพเจ้ากลับเป็นพี่น้องกับหมาในและเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ
30. ผิวหนังของข้าพเจ้าดำและลอกกระดูกของข้าพเจ้าร้อนเพราะพิษไข้
31. พิณเขาคู่ของข้าพเจ้ากลายเป็นเสียงไว้ทุกข์และเสียงขลุ่ยของข้าพเจ้ากลายเป็นเสียงของผู้ร้องไห้”