สุภาษิต 27
1. อย่าโอ้อวดเรื่องของวันพรุ่งนี้เพราะท่านไม่รู้แม้แต่ว่าวันนี้จะเกิดอะไร
2. จงให้ผู้อื่น ไม่ใช่ปากของท่าน สรรเสริญท่านจงให้คนต่างถิ่น ไม่ใช่ริมฝีปากของท่าน สรรเสริญท่าน
3. หินก็หนัก ทรายก็หนักแต่การยั่วยุของคนโง่เขลาหนักยิ่งกว่าทั้งสองสิ่งนี้
4. ความโมโหก็ดุร้าย ความโกรธก็รุนแรงใครจะต่อต้านความอิจฉาริษยาได้
5. พูดตำหนิกันต่อหน้าดีกว่ามีความรัก แต่ไม่แสดงออกมา
6. มิตรย่อมซื่อสัตย์ แม้เมื่อทำให้เกิดบาดแผลศัตรูย่อมหลอกลวง แม้เมื่อจุมพิตท่าน
7. สำหรับผู้ที่อิ่มแล้ว แม้น้ำผึ้งก็ชวนให้อาเจียนแต่สำหรับผู้หิว ทุกสิ่งที่ขมก็กลับหวาน
8. ผู้ที่เร่ร่อนไปจากเรือนก็เหมือนนกที่บินไปไกลจากรัง
9. น้ำมันหอมและกำยานทำให้ใจยินดีความอ่อนหวานของมิตรภาพย่อมดีกว่าการไว้ใจตนเอง
10. อย่าทอดทิ้งมิตรของท่านและมิตรของบิดาเมื่อท่านมีความยากลำบาก อย่าไปที่บ้านของพี่น้องเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ดีกว่าพี่น้องที่อยู่ไกล
11. ลูกเอ๋ย จงมีปรีชา แล้วลูกจะทำให้ใจของพ่อยินดีเพื่อพ่อจะตอบผู้ที่ดูถูกพ่อได้
12. คนเฉลียวฉลาดเห็นอันตรายและซ่อนตัวแต่คนขาดสติเดินต่อไปและรับอันตรายนั้น
13. จงยึดเสื้อผ้าของผู้ให้ประกันแก่คนแปลกหน้าไว้ท่านจะได้มีของประกันเมื่อต้องให้ประกันแก่คนแปลกหน้า
14. ผู้ตื่นแต่เช้าไปอวยพรเพื่อนบ้านด้วยเสียงดังจะถูกมองว่าไปสาปแช่งเขา
15. ภรรยาที่ชอบทะเลาะวิวาทก็เหมือนกับหยดน้ำที่ไม่รู้จักหยุดในวันฝนตก
16. ผู้ใดต้องการยับยั้งนางก็เหมือนกับต้องการยับยั้งลมหรือใช้มือขวากอบน้ำมัน
17. เหล็กลับเหล็กให้คมขึ้นได้คนหนึ่งก็ช่วยเพื่อนให้ฉลาดขึ้นได้ด้วย
18. ผู้ดูแลต้นมะเดื่อเทศก็จะได้กินผลผู้ที่ดูแลเจ้านายของตนก็จะได้รับเกียรติ
19. น้ำสะท้อนให้เห็นใบหน้าฉันใดใจของมนุษย์ก็สะท้อนความรู้สึกฉันนั้น
20. แดนผู้ตายและแดนผู้ทำลายล้างไม่รู้จักอิ่มดวงตาของมนุษย์ก็ไม่รู้จักอิ่มเช่นเดียวกัน
21. เบ้าหลอมมีไว้สำหรับเงิน เตาถลุงมีไว้สำหรับทองคำฉันใดคำสรรเสริญจากผู้อื่นก็จะพิสูจน์แต่ละคนฉันนั้น
22. ถ้าท่านใช้สากตำคนโง่เขลาในครกพร้อมกับเมล็ดข้าวความโง่ของเขาก็ยังไม่ออกไป
23. จงเอาใจใส่ดูแลฝูงแพะแกะจงตั้งใจดูแลสัตว์เลี้ยงของท่าน
24. เพราะทรัพย์สมบัติจะไม่คงอยู่ตลอดไปมงกุฎก็ไม่คงอยู่ได้ทุกชั่วอายุคน
25. เมื่อเก็บฟางไปแล้ว หญ้าอ่อนก็งอกขึ้นมาใหม่หญ้าที่เป็นอาหารสัตว์ก็ถูกเก็บเกี่ยวตามภูเขา
26. ลูกแกะจะให้เสื้อผ้าแก่ท่านแพะเพศผู้จะเป็นค่าซื้อทุ่งนา
27. นมแพะจะเป็นอาหารแก่ท่านอย่างอุดมสมบูรณ์เป็นอาหารสำหรับครอบครัวของท่านและเป็นเครื่องยังชีพบรรดาทาสหญิงของท่าน