สุภาษิต 14
1. สตรีมีปรีชา สร้างบ้านของตนแต่สตรีโง่เขลาทำลายบ้านด้วยมือของตน
2. ผู้ดำเนินชีวิตสุจริตย่อมยำเกรงพระยาห์เวห์ผู้หันเหจากหนทางของพระองค์ย่อมดูหมิ่นพระองค์
3. ความจองหองงอกขึ้นในปากของคนโง่แต่ปากของผู้มีปรีชาจะปกป้องเขาไว้
4. ที่ใดไม่มีโคเพศผู้ก็จะไม่มีข้าวในยุ้งพืชผลอุดมขึ้นกับพลังของโคเพศผู้
5. พยานที่ซื่อสัตย์ไม่กล่าวคำเท็จแต่พยานเท็จ หายใจออกมาเป็นคำมุสา
6. คนชอบเยาะเย้ยแสวงหาปรีชาญาณ แต่ไม่พบผู้มีความเข้าใจย่อมพบความรู้ได้โดยง่าย
7. จงไปให้พ้นหน้าคนโง่เขลาเพราะท่านจะไม่พบถ้อยคำที่มีความรู้
8. ปรีชาญาณของคนฉลาดคือการเข้าใจทางชีวิตของตนความเขลาของคนโง่คือการหลอกลวง
9. ความผิดอยู่ในหมู่คนโง่เขลาแต่ความโปรดปรานอยู่กับผู้ซื่อสัตย์สุจริต
10. จิตใจรู้ความขมขื่นของตนคนแปลกหน้าจะร่วมยินดีกับใจของท่านไม่ได้
11. บ้านของคนชั่วร้ายจะถูกทำลายแต่กระโจมของคนสุจริตจะรุ่งเรือง
12. บางคนอาจคิดว่าหนทางสายหนึ่งตรงแต่ในที่สุดทางสายนั้นก็นำไปสู่ความตาย
13. แม้ใจของผู้ที่หัวเราะก็เศร้าได้ความยินดีอาจจบลงด้วยความทุกข์
14. คนใจคดจะเก็บผลจากความประพฤติของตนคนดีจะได้รางวัลจากการกระทำของตน
15. คนขาดสติเชื่อทุกคำที่ผู้อื่นพูดแต่คนฉลาดระวังก้าวเดินของตน
16. ผู้มีปรีชากลัวและหันหนีจากความชั่วแต่คนโง่เขลาทะนงตนและสะเพร่า
17. คนใจร้อนประพฤติโง่เขลาผู้วางแผนร้ายเป็นคนน่ารังเกียจ
18. คนขาดสติได้ความโง่เป็นมรดกแต่คนรอบคอบจะได้ความรู้เป็นมงกุฎ
19. คนชั่วก้มลงต่อหน้าคนดีคนชั่วร้ายก้มลงที่ประตูเมืองของผู้ชอบธรรม
20. คนยากจนเป็นที่รังเกียจแม้แก่คนยากจนด้วยกันคนจำนวนมากรักคนร่ำรวย
21. ผู้ดูหมิ่นเพื่อนบ้านก็ทำบาปผู้มีเมตตาต่อคนยากจนย่อมเป็นสุข
22. ผู้คิดแผนชั่วย่อมหลงทางผู้คิดการดีย่อมได้รับความรักมั่นคงและความจริงใจ
23. ความอุตสาหะย่อมนำกำไรมาให้เสมอการพูดพล่ามจะนำมาแต่ความขาดแคลน
24. มงกุฎของผู้มีปรีชาคือความร่ำรวยความเขลาของคนโง่ก่อให้เกิดแต่ความโง่
25. พยานซื่อสัตย์ช่วยชีวิตให้รอดพ้นผู้กล่าวคำเท็จเป็นคนหลอกลวง
26. ความยำเกรงพระยาห์เวห์เป็นหลักประกันที่มั่นคงพระองค์ทรงเป็นที่หลบภัยของลูกหลาน
27. ความยำเกรงพระยาห์เวห์เป็นพุน้ำแห่งชีวิตเพื่อหลีกเลี่ยงบ่วงแร้วของความตาย
28. ประชากรจำนวนมากเป็นความรุ่งโรจน์ของกษัตริย์ถ้าไม่มีประชาชน เจ้านายก็ประสบหายนะ
29. ผู้ระงับความโกรธได้ย่อมมีความเข้าใจลึกซึ้งแต่ผู้โกรธง่ายย่อมแสดงความโง่เขลา
30. ใจสงบเป็นชีวิตสำหรับร่างกายแต่ความอิจฉาทำให้กระดูกผุ
31. ผู้ข่มเหงคนยากจนดูหมิ่นพระผู้ทรงสร้างเขาแต่ผู้เมตตาคนขัดสนย่อมถวายพระเกียรติแด่พระองค์
32. คนชั่วร้ายจะล้มคว่ำเพราะการกระทำชั่วร้ายของตนแต่ผู้ชอบธรรมจะพบที่ลี้ภัยเมื่อเขาตาย
33. ปรีชาญาณอยู่ในใจของผู้มีความเข้าใจแต่หาไม่พบ ในใจของคนโง่เขลา
34. ความชอบธรรมเป็นที่เชิดชูของชาติแต่บาปนำความอับอายมาให้ประชากร
35. กษัตริย์โปรดปรานข้าราชบริพารที่มีไหวพริบแต่กริ้วข้าราชบริพารที่ประพฤติน่าอับอาย