เยเรมีย์ 14
1. เมื่อเกิดความแห้งแล้งแล้ว พระยาห์เวห์ตรัสกับเยเรมีย์ว่า
2. “ยูดาห์กำลังไว้ทุกข์หัวเมืองต่างๆ อ่อนกำลังประชาชนโศกเศร้าประดุจกลิ้งเกลือกอยู่บนแผ่นดินกรุงเยรูซาเล็มส่งเสียงร้องขึ้นไปเบื้องบน
3. ผู้มีสกุลส่งผู้รับใช้ให้ไปตักน้ำเขาก็ไปยังที่เก็บน้ำแต่ไม่พบน้ำจึงกลับมาพร้อมกับภาชนะเปล่าเขาผิดหวังและอับอายจึงเอาผ้าคลุมศีรษะ
4. พื้นดินแห้งแล้งเพราะไม่มีฝนตกบนแผ่นดินชาวนาอับอายจึงเอาผ้าคลุมศีรษะ
5. แม้แต่แม่กวางที่ตกลูกในท้องทุ่งก็ยังทิ้งลูก เพราะไม่มีหญ้า
6. ลาป่ายืนอยู่บนที่สูงโล่งเตียนหายใจหอบเหมือนหมาในตามืดมัวเพราะไม่มีหญ้าเขียว”
7. ข้าแต่พระยาห์เวห์แม้ความผิดเป็นพยานกล่าวโทษข้าพเจ้าทั้งหลายโปรดทรงช่วยให้รอดพ้นเพราะเห็นแก่พระนามพระองค์เถิดความไม่ซื่อสัตย์ของข้าพเจ้าทั้งหลายมีมากมายข้าพเจ้าทั้งหลายได้ทำบาปผิดต่อพระองค์
8. ข้าแต่พระยาห์เวห์ ผู้ทรงเป็นความหวังของอิสราเอลเป็นพระผู้ช่วยอิสราเอลให้รอดพ้นในยามลำบากทำไมพระองค์จึงทรงเป็นเหมือนคนต่างถิ่นในแผ่นดินนี้หรือเหมือนคนเดินทางที่แวะมาค้างเพียงคืนเดียว
9. ทำไมพระองค์ทรงเป็นเหมือนคนมึนงงเหมือนคนมีกำลังแต่ช่วยเหลือผู้ใดไม่ได้ถึงกระนั้น ข้าแต่พระยาห์เวห์พระองค์ประทับอยู่ในหมู่ข้าพเจ้าข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นประชากรของพระองค์โปรดอย่าทรงทอดทิ้งข้าพเจ้าเลย
10. พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ถึงประชากรนี้ว่า “เขาทั้งหลายชอบเร่ร่อนไปตามที่ต่างๆ ไม่ยั้งเท้าเลย พระยาห์เวห์จึงไม่พอพระทัยเขา พระองค์ทรงระลึกถึงความผิดและจะทรงลงโทษบาปของเขา”
11. แล้วพระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าว่า “อย่าอธิษฐานภาวนาเพื่อความอยู่อย่างเป็นสุขของประชากรนี้
12. ถึงเขาจะจำศีลอดอาหาร เราก็จะไม่ฟังเสียงร้องของเขา ถึงเขาจะถวายเครื่องเผาบูชาและธัญบูชา เราก็จะไม่รับ แต่เราจะทำลายล้างเขาด้วยดาบ ด้วยการขาดแคลนอาหาร และด้วยโรคระบาด”
13. ข้าพเจ้าจึงทูลตอบว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์ องค์พระผู้เป็นเจ้า ดูซิ บรรดาประกาศกบอกเขาว่า ‘ท่านทั้งหลายจะไม่เห็นดาบ การขาดแคลนอาหารจะไม่เกิดแก่ท่าน แต่เราจะให้สันติภาพแท้จริงแก่ท่านในสถานที่นี้’ ”
14. แล้วพระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าว่า “ประกาศกเหล่านี้ประกาศความเท็จในนามของเรา เราไม่ได้ส่งเขา เราไม่ได้สั่งเขา ไม่เคยพูดกับเขาเลย เขาประกาศนิมิตเท็จ คำพยากรณ์ไร้สาระ เป็นความเพ้อฝันจากจิตใจของเขาเอง
15. ดังนั้น พระยาห์เวห์จึงตรัสดังนี้เกี่ยวกับบรรดาประกาศกที่ประกาศวาจาในนามของเรา ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ส่งเขามา และพูดว่า ‘จะไม่มีดาบและการขาดแคลนอาหารในแผ่นดินนี้’ บรรดาประกาศกเหล่านี้จะถูกทำลายด้วยดาบและการขาดแคลนอาหาร
16. ส่วนประชากรที่ได้ฟังประกาศกเหล่านี้จะถูกโยนทิ้งอยู่ตามถนนของกรุงเยรูซาเล็ม เป็นเหยื่อของการขาดแคลนอาหารและดาบ จะไม่มีผู้ใดฝังศพของเขา รวมทั้งศพของภรรยา บุตรชายและบุตรหญิง เราจะทำให้ความชั่วของเขาตกเหนือพวกเขา”
17. พระยาห์เวห์ตรัสสั่งข้าพเจ้าให้ไปประกาศถ้อยคำนี้แก่เขาทั้งหลายว่า “ตาของเราน่าจะหลั่งน้ำตาทั้งคืนทั้งวันโดยไม่หยุดเพราะบุตรหญิงพรหมจารีของประชากรของเราได้รับภัยพิบัติยิ่งใหญ่เป็นบาดแผลสาหัสไม่มีทางรักษาให้หายได้
18. ถ้าเราออกไปในทุ่งนา ก็เห็นผู้ถูกฆ่าด้วยดาบถ้าเราเข้าไปในกรุง ก็เห็นผู้ที่อดอาหารตายทั้งบรรดาประกาศกและสมณะเดินไปมาในแผ่นดินโดยไม่รู้ว่าจะไปไหน”
19. ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ทรงทอดทิ้งยูดาห์โดยสิ้นเชิงแล้วหรือพระองค์ทรงรังเกียจศิโยนแล้วหรือทำไมพระองค์จึงทรงเฆี่ยนตีข้าพเจ้าทั้งหลายให้บาดเจ็บจนไม่มีทางรักษาข้าพเจ้าทั้งหลายรอคอยสันติภาพ แต่ไม่มีอะไรดีเกิดขึ้นรอคอยเวลาให้หายจากโรค ก็มีแต่ความน่าสยดสยอง
20. ข้าแต่พระยาห์เวห์ ข้าพเจ้าทั้งหลายยอมรับความเลวร้ายของตนและความชั่วร้ายของบรรพบุรุษข้าพเจ้าได้ทำบาปผิดต่อพระองค์
21. เพราะเห็นแก่พระนามพระองค์ขออย่าทรงทอดทิ้งข้าพเจ้าทั้งหลายขออย่าทรงปล่อยให้ที่ประทับแห่งพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์ ถูกลบหลู่โปรดทรงระลึกถึงข้าพเจ้าทั้งหลายและอย่าทรงเพิกถอนพันธสัญญาที่ทรงทำไว้กับข้าพเจ้าทั้งหลายเลย
22. ในบรรดารูปเคารพของนานาชาติ มีรูปเคารพใดบ้างทำให้ฝนตกได้ท้องฟ้าจะให้ฝนตกหนักได้โดยลำพังตนเองหรือข้าแต่พระยาห์เวห์ พระเจ้าของข้าพเจ้าทั้งหลายมิใช่พระองค์หรือที่ทรงทำเช่นนี้ข้าพเจ้าทั้งหลายจึงวางใจในพระองค์เพราะพระองค์ทรงทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด