อิสยาห์ 23

1. คำ​พยากรณ์​กล่าวโทษ​เมือง​ไท​ระบรรดา​เรือ​บรรทุก​แห่ง​เมือง​ทาร​ชิ​ชเอ๋ย จง​ร้อง​คร่ำ​ครวญ​เถิดเพราะ​เมือง​นั้น​ถูก​ทำลาย​แล้วไม่​มี​บ้าน ไม่​มี​ท่า​จอด​เรือท่าน​ทั้งหลาย​รู้​ข่าว​นี้ ขณะที่​กลับมา​จาก​แผ่นดินคิ​ทธิม
2. บรรดา​พ่อค้า​ชาวเมือง​ไซ​ดอน​ผู้​อาศัย​ตาม​ชายทะเล​เอ๋ยจง​นิ่ง​เถิดท่าน​เคย​ส่ง​ผู้​ถือ​สาร ข้าม​ทะเล
3. จนถึง​มหาสมุทรข้าว​จาก​ชิโหร์​ที่​เก็บ​เกี่ยว​ตาม​แม่น้ำ​ไนล์เคย​เป็น​รายได้​ของ​ท่านท่าน​เป็น​พ่อค้า​ของ​นานาชาติ
4. เมือง​ไซ​ดอน ที่​กำบัง​เข้มแข็ง​ของ​ทะเล เอ๋ยจง​อับ​อาย​เถิดเพราะ​ทะเล​ได้​พูด​ว่า“​ข้าพเจ้า​ไม่​เคย​เจ็บ​ครรภ์ ไม่​เคย​คลอด​บุตรไม่​เคย​เลี้ยง​ดู​คน​หนุ่ม หรือ​บำรุง​เลี้ยง​สาว​พรหมจารี”
5. เมื่อ​ชาว​อียิปต์​รู้​ข่าวเขา​ทั้งหลาย​จะ​ระทม​ทุกข์เพราะ​ข่าว​เรื่อง​เมือง​ไท​ระ
6. ผู้​อาศัย​ตาม​ชายทะเล​เอ๋ยจง​ข้าม​ไป​ยัง​เมือง​ทาร​ชิช และ​ร้อง​คร่ำ​ครวญ​เถิด
7. นี่​หรือ​เมือง​ที่​รื่น​เริง​ของ​ท่านซึ่ง​ถูก​สร้าง​ตั้งแต่​สมัย​โบราณเคย​ส่ง​ผู้คน​ไป​ตั้ง​อาณา​นิคม​ใน​ที่​ห่างไกล
8. เมือง​ไท​ระ​ผู้ให้​มงกุฎ​ตั้ง​ผู้​มี​อำนาจ​ปกครอง​อาณา​นิคม​ต่างๆ ตั้ง​บรรดา​พ่อค้า​ให้​เป็น​เจ้านายให้​ผู้​ค้าขาย​ได้รับ​เกียรติ​ทั่ว​แผ่นดินผู้ใด​กำหนดให้​เมือง​นั้น​ต้อง​ล่ม​จม​เช่นนี้
9. พระ​ยาห์​เวห์​จอม​จักรวาล​ทรง​กำหนด​ไว้เพื่อ​ทำ​ให้​ความ​เย่อหยิ่ง​ใน​ความ​รุ่งเรือง​ทั้งหมด​ต้อง​จบ​ลงและ​ทำ​ให้​ผู้​ได้รับ​เกียรติ​ทั่ว​แผ่นดิน​ต้อง​อับ​อาย
10. ธิดา​แห่ง​ทาร​ชิ​ชเอ๋ยจง​เพาะปลูก แผ่นดิน​ของ​เจ้า​เหมือน​พื้นดิน​ปาก​แม่น้ำ​ไนล์​เถิดไม่​มี​ท่าเรือ​ใดๆ อีก​แล้ว
11. พระ​ยาห์​เวห์​ทรง​เหยียด​พระ​หัตถ์​เหนือ​ทะเลทรง​เขย่า​บรรดา​อาณาจักรทรง​บัญชา​ให้​ทำลาย​ป้อม​ปราการ​ของ​ชาว​คา​นา​อัน
12. พระองค์​ตรัส​ว่า“​ธิดา​แห่ง​ไซ​ดอน พรหมจารี​ผู้​ถูก​ข่ม​เหง​เอ๋ยจง​อย่า​ร่า​เริง​ยินดี​ต่อไปจง​ลุก​ขึ้น ข้าม​ไป​ลี้​ภัย​ที่คิ​ทธิม​เถิดแม้​ที่​นั่น​ท่าน​ก็​จะ​ไม่​มี​ความ​สงบ​เลย”
13. จง​ดู​แผ่นดิน​ของ​ชาว​เคล​เดีย​เถิดประชากร​ชาติ​นี้​ไม่​มี​อีก​แล้วอัส​ซีเรีย​ทิ้ง​แผ่นดิน​ให้​สัตว์​ป่า​อาศัย​อยู่ชาวเมือง​นี้​เคย​สร้าง​หอ​เฝ้า สร้าง​ป้อม​ปราการแต่​ก็​ถูก​ทำลาย​ลง​เป็น​กอง​ซาก​ปรักหักพัง
14. บรรดา​เรือ​บรรทุก​แห่ง​เมือง​ทาร​ชิ​ชเอ๋ยจง​ร้อง​คร่ำ​ครวญ​เถิดเพราะ​ป้อม​ปราการ​ของ​เจ้า​ถูก​ทำลาย​แล้ว”
15. วัน​นั้น​จะ​ไม่​มี​ผู้ใด​ระลึก​ถึง​เมือง​ไท​ระ​เป็น​เวลานาน​เจ็ด​สิบ​ปี เท่ากับ​พระชนมายุ​ของ​กษัตริย์​องค์​หนึ่ง เมื่อ​เจ็ด​สิบ​ปี​ผ่าน​ไป​แล้ว ก็​จะ​เกิด​เหตุการณ์​แก่​เมือง​ไท​ระ​ดังที่​เพลง​ของ​หญิง​แพศยา​กล่าว​ว่า
16. “​หญิง​แพศยา​ที่​ถูก​ลืม​แล้ว​เอ๋ยจง​หยิบ​พิณ​เดิน​ไป​ทั่ว​เมืองจง​บรรเลง​เพลง​ให้​ไพเราะจง​ร้อง​เพลง​หลายๆ บทเพื่อ​บาง​คน​จะ​ระลึก​ถึง​ท่าน​ได้”
17. เมื่อ​เจ็ด​สิบ​ปี​ผ่าน​ไป​แล้ว พระ​ยาห์​เวห์​จะ​ทรง​เยี่ยม​เมือง​ไท​ระ เมือง​นั้น​จะ​กลับ​มี​รายได้​อีก และ​จะ​ขาย​ตัว​เหมือน​หญิง​แพศยา ทำ​การค้า​ขาย​กับ​อาณาจักร​ทั้งหลาย​บน​แผ่นดิน
18. ผล​กำไร​และ​รายได้​ของ​เมือง​นี้​จะ​เป็น​ของ​ถวาย​แด่​พระ​ยาห์​เวห์ จะ​ไม่​ถูก​เก็บ​สะสม​ไว้ แต่​ผล​กำไร​นี้​จะ​เป็น​ของ​ผู้​อยู่​เฉพาะ​พระ​พักตร์​พระ​ยาห์​เวห์​เพื่อ​ใช้​ซื้อ​อาหาร​อย่าง​บริบูรณ์ และ​ซื้อ​เสื้อผ้า​ที่​หรูหรา​งดงาม

Chapters

123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566