สดุดี 137
1. พวกเรานั่งและร่ำไห้อยู่ริมฝั่งแม่น้ำแห่งบาบิโลนและระลึกถึงศิโยน
2. พวกเราแขวนพิณใหญ่ของเราไว้บนต้นหลิวในแผ่นดินนั้น
3. ที่นั่น ผู้กวาดต้อนเรามายังถิ่นเนรเทศชวนเราให้ร้องเพลงผู้กดขี่เรา สั่งเราให้ร้องเพลงยินดีพูดว่า “จงร้องเพลงแห่งศิโยนให้เราฟังเถิด”
4. พวกเราจะร้องเพลงของพระยาห์เวห์บนผืนดินของชนต่างด้าวได้อย่างไร
5. กรุงเยรูซาเล็มเอ๋ย ถ้าข้าลืมเจ้าก็ขอให้มือขวาของข้าจงลีบ เถิด
6. ลิ้นของข้าจงติดเพดานปากหากข้าไม่ระลึกถึงเจ้าหากข้าไม่คิดว่ากรุงเยรูซาเล็มเป็นความยินดีสูงสุดของข้า
7. ข้าแต่พระยาห์เวห์ โปรดอย่าทรงลืมที่จะลงโทษชาวเอโดมเมื่อกรุงเยรูซาเล็มถูกทำลาย เขายุยงบรรดาศัตรูว่า“จงทำลาย จงทำลายมันให้ราบเป็นหน้ากลอง”
8. ธิดาแห่งบาบิโลนเอ๋ย เจ้าจะต้องถูกทำลายขอให้ผู้ตอบแทนความชั่วที่เจ้าทำต่อเราเป็นสุข
9. ขอผู้คว้าทารกของเจ้าฟาดลงกับก้อนหินเป็นสุข