อพยพ 16

1. ชุมชน​ชาว​อิสราเอล​ออก​เดินทาง​จาก​เอลิม​และ​มาถึง​ถิ่น​ทุรกันดาร​ศิน ซึ่ง​อยู่​ระหว่าง​เอลิม​กับ​ซี​นาย ใน​วันที่​สิบ​ห้า​เดือน​ที่​สอง​หลังจาก​ที่​ออก​จาก​แผ่นดิน​อียิปต์
2. ชุมชน​ชาว​อิสราเอล​ต่าง​ต่อ​ว่า​โมเสส​และ​อาโรน​ใน​ถิ่น​ทุรกันดาร
3. ชาว​อิสราเอล​พูด​กับ​เขา​ทั้ง​สอง​คน​ว่า “พระ​หัตถ์​พระ​ยาห์​เวห์​ประหาร​ชีวิต​พวก​เรา​ใน​แผ่นดิน​อียิปต์​เมื่อ​นั่ง​อยู่​รอบ​หม้อ​เนื้อ​และ​กิน​อิ่ม​ยัง​ดีกว่า​ที่​ท่าน​พา​พวก​เรา​ออกมา​ใน​ถิ่น​ทุรกันดาร​นี้ เพื่อให้​พวก​เรา​ทุก​คน​อด​ตาย”
4. พระ​ยาห์​เวห์​จึง​ตรัส​กับ​โมเสส​ว่า “ดูซิ เรา​จะ​บันดาล​ให้​มี​อาหาร​ตก​ลง​มา​จาก​ฟ้า​เหมือน​ฝน​ให้​ท่าน​ทั้งหลาย​กิน ทุก​วัน​ประชากร​ต้อง​ออกไป​เก็บ​อาหาร​ให้​พอ​กิน​ใน​วัน​นั้น เรา​จะ​ได้​ทดลอง​ดู​ว่า​เขา​ปฏิบัติ​ตาม​บัญญัติ​ของ​เรา​หรือไม่
5. ใน​วันที่​หก ให้​เขา​เก็บ​อาหาร​เป็น​สอง​เท่า​ของ​วัน​ธรรมดา”
6. โมเสส​และ​อา​โร​นก​ล่าว​กับ​ชาว​อิสราเอล​ทั้ง​ปวง ว่า “เย็น​วันนี้​ท่าน​จะ​รู้​ว่า พระ​ยาห์​เวห์​ทรง​เป็น​ผู้นำ​ท่าน​ออกมา​จาก​แผ่นดิน​อียิปต์
7. พรุ่งนี้​เช้า ท่าน​จะ​เห็น​พระ​สิริ​รุ่งโรจน์​ของ​พระ​ยาห์​เวห์ พระองค์​ทรง​ได้​ยิน​คำ​ต่อ​ว่า​พระองค์​แล้ว เรา​ทั้ง​สอง​คน​เป็น​ใคร​ท่าน​ทั้งหลาย​จึง​ต่อ​ว่า”
8. แล้ว​โมเสส​พูด​ว่า “เย็น​วันนี้ พระ​ยาห์​เวห์​จะ​ประทาน​เนื้อ​ให้​ท่าน​ทั้งหลาย​กิน พรุ่งนี้​เช้า​ท่าน​จะ​มี​อาหาร​กิน​จน​อิ่ม เพราะ​พระ​ยาห์​เวห์​ทรง​ได้​ยิน​คำ​บ่น​ที่​ท่าน​ทั้งหลาย​ต่อ​ว่า​พระองค์ เรา​ทั้ง​สอง​คน​เป็น​ใคร ท่าน​มิได้​ต่อ​ว่า​เรา แต่​ต่อ​ว่า​พระ​ยาห์​เวห์”
9. โมเสส​สั่ง​อาโรน​ว่า จง​บอก​ชุมชน​ชาว​อิสราเอล​ว่า “จง​เข้า​มา​ใกล้​เฉพาะ​พระ​พักตร์​พระ​ยาห์​เวห์ เพราะ​พระองค์​ทรง​ได้​ยิน​คำ​ต่อ​ว่า​ของ​ท่าน​แล้ว”
10. ขณะที่​อาโรน​กำลัง​พูด​กับ​ชุมชน​ชาว​อิสราเอล​นั้น เขา​ทั้งหลาย​หัน​หน้า​ไป​ดู​ทาง​ถิ่น​ทุรกันดาร ทันใด​นั้น​พระ​สิริ​รุ่งโรจน์​ของ​พระ​ยาห์​เวห์​ก็​ปรากฏ​ให้​เห็น​บน​ก้อน​เมฆ
11. พระ​ยาห์​เวห์​ตรัส​กับ​โมเสส​ว่า
12. “เรา​ได้​ยิน​คำ​ต่อ​ว่า​ของ​ชาว​อิสราเอล​แล้ว จง​บอก​เขา​ดังนี้​ว่า เวลา​พลบ​ค่ำ ท่าน​ทั้งหลาย​จะ​มี​เนื้อ​กิน และ​เวลา​เช้า ท่าน​จะ​มี​อาหาร​กิน​จน​อิ่ม แล้ว​ท่าน​ทั้งหลาย​จะ​รู้​ว่า​เรา​คือ​พระ​ยาห์​เวห์ พระ​เจ้าของ​ท่าน”
13. เย็น​วัน​นั้น ฝูง​นกคุ่ม​บิน​มา​จน​เต็ม​ค่าย ใน​เวลา​เช้า มี​น้ำค้าง​แผ่​กระจาย​อยู่​ทั่วไป​รอบ​ค่าย​พัก
14. เมื่อ​น้ำค้าง​ระเหย​แล้ว ก็​เห็น​มี​เกล็ด​เป็น​เม็ด​เล็กๆ บน​ผิว​ดิน​ใน​ถิ่น​ทุรกันดาร เหมือน​น้ำค้าง​ที่​จับ​แข็ง
15. เมื่อ​ชาว​อิสราเอล​เห็น จึง​ถาม​กัน​ว่า “นี่​เป็น​อะไร” เพราะ​เขา​ไม่​รู้​ว่า​เป็น​สิ่ง​ใด โมเสส​จึง​บอก​เขา​ว่า “นี่​แหละ​อาหาร​ที่​พระ​ยาห์​เวห์​ประทาน​ให้​ท่าน​กิน
16. พระ​ยาห์​เวห์​ทรง​บัญชา​ดังนี้​ว่า แต่​ละ​คน​จง​เก็บ​มา​เท่าที่​ต้องการ ประมาณ​คน​ละ​หนึ่ง​โอ​เมอร์ ตาม​จำนวน​คน​ที่​อยู่​กับ​ท่าน ให้​แต่​ละ​คน​เก็บ​มา​เผื่อ​คน​ที่​อยู่​ใน​กระโจม​ของ​ตน​ด้วย”
17. ชาว​อิสราเอล​ก็​ทำ​ตามที่​โมเสส​บอก บาง​คน​เก็บ​มา​มาก บาง​คน​ก็​เก็บ​มา​น้อย
18. เมื่อ​เขา​ใช้​โอ​เมอร์​ตวง คน​ที่​เก็บ​มาก​ก็​ไม่ได้​มี​มากกว่า​ผู้อื่น และ​คน​ที่​เก็บ​มา​น้อย​ก็​ไม่ได้​มี​น้อย​กว่า​ผู้อื่น แต่​ละ​คน​เก็บ​มา​เท่าที่​ตน​ต้องการ​พอดี
19. โมเสส​บอก​เขา​ว่า “อย่า​ให้​ใคร​เก็บ​อาหาร​ไว้​จนถึง​รุ่ง​เช้า”
20. บาง​คน​ไม่​เชื่อ​ฟัง​โมเสส เก็บ​ส่วน​หนึ่ง​ไว้​จนถึง​วันรุ่งขึ้น อาหาร​นั้น​ก็​เกิด​มี​หนอน​และ​เน่า​เสีย โมเสส​โกรธ​เขา​มาก
21. ชาว​อิสราเอล​ออกมา​เก็บ​ทุก​เช้า แต่​ละ​คน​เก็บ​เท่าที่​ต้องการ และ​เมื่อ​แดด​ร้อน อาหาร​นั้น​ก็​ละลาย​ไป
22. วันที่​หก เขา​ทั้งหลาย​เก็บ​อาหาร​มา​สอง​เท่า คือ​คน​ละ​สอง​โอ​เมอร์ บรรดา​หัวหน้า​ชุมชน​ชาว​อิสราเอล​มา​บอก​โมเสส​ถึง​เรื่อง​นี้
23. โมเสส​ตอบ​ว่า “พระ​ยาห์​เวห์​ตรัส​ดังนี้​ว่า พรุ่งนี้​เป็น​วัน​สับ​บา​โต เป็น​วันหยุด​งาน​ทุก​ชนิด เป็น​วัน​ศักดิ์สิทธิ์​ถวาย​แด่​พระ​ยาห์​เวห์ ถ้า​มี​ใคร​อยาก​ปิ้ง​อาหาร ก็​ให้​ปิ้ง หรือ​อยากจะ​ต้ม​อาหาร​ก็​ให้​ต้ม ส่วน​ที่​เหลือ​กิน​ให้​เก็บ​ไว้​จน​วันรุ่งขึ้น”
24. ชาว​อิสราเอล​จึง​เก็บ​ส่วน​ที่​เหลือ​กิน​ไว้​จน​วัน​รุ่ง ขึ้น​ตามที่​โมเสส​สั่ง อาหาร​นั้น​ก็​มิได้​เน่า​เสีย​หรือ​เป็น​หนอน
25. โมเสส​พูด​ว่า “จง​กิน​ส่วน​ที่​เหลือ​ใน​วันนี้ เพราะ​วันนี้​เป็น​วัน​สับ​บา​โต​ที่​ถวาย​แด่​พระ​ยาห์​เวห์ วันนี้​ท่าน​จะ​ไม่​พบ​อาหาร​ใดๆ บน​พื้นดิน
26. ท่าน​เก็บ​อาหาร​ได้​หก​วัน แต่​ใน​วันที่​เจ็ด ซึ่ง​เป็น​วัน​สับ​บา​โต จะ​ไม่​มี​อาหาร​ให้​เก็บ”
27. ใน​วันที่​เจ็ด ประชาชน​บาง​คน​ออกไป​เก็บ แต่​เขา​ไม่​พบ​อาหาร​นั้น​เลย
28. พระ​ยาห์​เวห์​ตรัส​กับ​โมเสส​ว่า “ท่าน​ทั้งหลาย​ไม่​ยอม​ปฏิบัติ​ตาม​บทบัญญัติ และ​กฎหมาย​ของ​เรา​อีก​นาน​เท่าไร
29. จง​จำ​ไว้​เถิด​ว่า​พระ​ยาห์​เวห์​ประทาน​วัน​สับ​บา​โต​ให้​ท่าน ดังนั้น​ใน​วันที่​หก​จึง​ประทาน​อาหาร​ให้​ท่าน​กิน​สอง​วัน แต่​ละ​คน​ต้อง​อยู่​ใน​ที่​พัก​ของ​ตน​ใน​วันที่​เจ็ด อย่า​ให้​ใคร​ออก​จาก​ที่​พัก​ของ​ตน”
30. ประชากร​อิสราเอล​จึง​หยุด​พักผ่อน ใน​วันที่​เจ็ด
31. ชาว​อิสราเอล​เรียก​อาหาร​นั้น​ว่า “มาน​นา” มี​ลักษณะ​เหมือน​เมล็ด​ผักชี​สี​ขาว รส​เหมือนกับ​ขนม​ปัง​กรอบ​ผสม​น้ำผึ้ง
32. โมเสส​จึง​พูด​ว่า “พระ​ยาห์​เวห์​ทรง​บัญชา​ดังนี้​ว่า จง​เก็บ​มาน​นา​หนึ่ง​โอ​เมอร์ ใส่​ภาชนะ รักษา​ไว้​ให้​ลูกหลาน​ดู​เถิด เขา​ทั้งหลาย​จะ​ได้​เห็น​อาหาร​ที่​เรา​ให้​ท่าน​กิน​ใน​ถิ่น​ทุรกันดาร เมื่อ​เรา​นำ​ท่าน​ออก​จาก​แผ่นดิน​อียิปต์”
33. โมเสส​จึง​บอก​อาโรน​ว่า “จง​เอา​ไห​หนึ่ง​ใบ ใส่​มาน​นา​หนึ่ง​โอ​เมอร์ มา​ตั้ง​ไว้​เฉพาะ​พระ​พักตร์​พระ​ยาห์​เวห์​เพื่อ​เก็บ​ไว้​ให้​ลูก หลาน​ดู​เถิด”
34. อาโรน​ก็​ทำ​ตามที่​พระ​ยาห์​เวห์​ทรง​บัญชา​แก่​โมเสส เขา​นำ​ไห​มาน​นา​ตั้ง​ไว้​เบื้อง​หน้า​หีบ​บรรจุ​แผ่น​ศิลา​จารึก เพื่อ​รักษา​ไว้
35. ชาว​อิสราเอล​กิน​มาน​นา​เป็น​เวลา​สี่​สิบ​ปี จนกระทั่ง​เขา​มาถึง​แผ่นดิน​ที่​มี​ผู้คน​อาศัย เขา​กิน​มาน​นา​จน​มาถึง​เขต​แดน​แผ่นดิน​คา​นา​อัน
36. หนึ่ง​โอ​เมอร์​เท่ากับ​หนึ่ง​ใน​สิบ​ของ​หนึ่ง​เอฟาห์

Chapters

12345678910111213141516171819202122232425262728293031323334353637383940