Psalmów 78

1. Pieśń pouczająca. Asafa. Słuchaj, mój ludu, mego prawa, nakłońcie uszu ku słowom moich ust.

2. Otworzę moje usta do przypowieści, opowiem starodawne tajemnice;

3. Cośmy słyszeli i poznali i co nam opowiadali nasi ojcowie.

4. Nie zataimy tego przed ich synami, opowiemy przyszłemu pokoleniu o chwale PANA, o jego mocy i cudach, które czynił.

5. Ustanowił bowiem świadectwo w Jakubie, nadał prawo w Izraelu i nakazał naszym ojcom, aby je oznajmiali swoim synom;

6. Aby poznało przyszłe pokolenie, synowie, którzy się urodzą; aby powstawszy, przekazywali je swoim synom;

7. Żeby pokładali w Bogu nadzieję i nie zapominali o dziełach Boga, lecz strzegli jego przykazań;

8. Żeby nie byli, jak ich ojcowie, pokoleniem opornym i nieposłusznym; pokoleniem, które nie przygotowało swego serca i którego duch nie był wierny Bogu.

9. Synowie Efraima, uzbrojeni i wyposażeni w łuki, w dniu bitwy wycofali się.

10. Bo nie strzegli przymierza Boga i nie chcieli postępować według jego prawa.

11. Zapomnieli o jego dziełach i cudach, które im ukazał.

12. Przed ich ojcami czynił cuda w ziemi Egiptu, na polu Soanu.

13. Rozdzielił morze i przeprowadził ich, i sprawił, że wody stanęły jak wał.

14. Prowadził ich w obłoku za dnia, a całą noc w blasku ognia.

15. Rozszczepił skały na pustyni i napoił ich jakby z wielkich głębin.

16. Wydobył strumienie ze skały i sprawił, że wody płynęły jak rzeki.

17. Lecz oni jeszcze więcej grzeszyli przeciwko niemu i pobudzili do gniewu Najwyższego na pustyni;

18. I wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żądając pokarmu według swego pragnienia.

19. I mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Czy Bóg może zastawić stół na tej pustyni?

20. Oto uderzył w skałę i wypłynęły wody, i wezbrały strumienie; czy będzie mógł też dać chleb? Czy przygotuje mięso swemu ludowi?

21. Gdy PAN to usłyszał, rozgniewał się i ogień zapłonął przeciw Jakubowi, i gniew wybuchnął przeciw Izraelowi;

22. Bo nie uwierzyli Bogu i nie zaufali jego zbawieniu;

23. Choć rozkazał chmurom w górze i bramy nieba otworzył.

24. I zesłał im jak deszcz mannę do jedzenia, i zboże z nieba im dał.

25. Człowiek jadł chleb anielski; zesłał im pokarm do syta.

26. Wzbudził na niebie wiatr ze wschodu i sprowadził swą mocą wiatr południowy.

27. Zesłał im mięso jak pył i ptactwo skrzydlate jak piasek morski.

28. Spadło ono pośrodku ich obozu, wokół ich namiotów.

29. Jedli i w pełni się nasycili; dał im, czego pragnęli.

30. A gdy jeszcze nie zaspokoili swego pragnienia, gdy jeszcze pokarm był w ich ustach;

31. Spadł na nich gniew Boży i zabił ich tłustych, a znakomitszych z Izraela powalił.

32. Mimo to nadal grzeszyli i nie wierzyli jego cudom;

33. Dlatego sprawił, że ich dni przemijały w marności, a ich lata – w trwodze.

34. Gdy ich zabijał, szukali go; nawracali się i o świcie szukali Boga;

35. Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą, że Bóg Najwyższy – ich Odkupicielem;

36. Pochlebiali mu jednak swoimi ustami i okłamywali go swym językiem;

37. A ich serce nie było przed nim szczere i nie byli wierni jego przymierzu.

38. On jednak, będąc miłosiernym, przebaczał ich nieprawości i nie wytracał ich; często odwracał swój gniew i nie pobudzał całej swej zapalczywości;

39. Bo pamiętał, że są ciałem; wiatrem, który ulatuje i nie wraca.

40. Jak często pobudzali go do gniewu na pustyni i zasmucali go na pustkowiu!

41. Odwracali się i wystawiali Boga na próbę, i stawiali granice Świętemu Izraela.

42. Nie pamiętali jego ręki ani dnia, w którym ich wybawił z utrapienia;

43. Gdy czynił swe znaki w Egipcie i swe cuda na polu Soanu;

44. Gdy zamienił w krew ich rzeki i ich strumienie, tak że nie mogli z nich pić.

45. Zesłał na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich niszczyły;

46. I dał robactwu ich plony, a ich pracę szarańczy.

47. Zniszczył gradem ich winorośle, a sykomory szronem.

48. Ich bydło wydał na pastwę gradu, a ich stada na pastwę błyskawic.

49. Wylał na nich żar swojego gniewu, zapalczywość, oburzenie i udrękę, zesławszy na nich złych aniołów.

50. Otworzył drogę dla swego gniewu, nie zachował ich duszy od śmierci, a ich życie wydał zarazie;

51. Wytracił wszystko pierworodne w Egipcie, pierwociny ich mocy w namiotach Chama;

52. Ale swój lud wyprowadził jak owce i wiódł ich po pustyni jak stado.

53. Prowadził ich bezpiecznie, tak że się nie lękali, a ich wrogów przykryło morze;

54. I przyprowadził ich do swej świętej granicy; do góry, którą nabyła jego prawica.

55. Wypędził przed nimi narody, sznurem wyznaczył im dziedzictwo, żeby pokolenia Izraela mieszkały w swoich namiotach.

56. Oni jednak wystawiali na próbę i pobudzali do gniewu Boga Najwyższego, i nie strzegli jego świadectw.

57. Lecz odwrócili się i postępowali przewrotnie jak ich ojcowie, schodzili z drogi jak łuk zawodny.

58. Pobudzali go bowiem do gniewu przez swe wyżyny i rzeźbionymi posągami wzbudzali jego zazdrość.

59. Gdy Bóg to usłyszał, rozgniewał się i wielce wzgardził Izraelem.

60. I opuścił przybytek w Szilo; namiot, który rozbił wśród ludzi;

61. I oddał w niewolę swoją moc i swoją chwałę w ręce wroga.

62. Wydał swój lud pod miecz i rozgniewał się na swoje dziedzictwo.

63. Ich młodzieńców pochłonął ogień, a ich dziewic nie wydano za mąż.

64. Ich kapłani padli od miecza, a ich wdowy nie lamentowały.

65. Lecz potem Pan ocknął się jak ze snu, jak mocarz wykrzykujący od wina.

66. I uderzył na tyły swoich wrogów, okrył ich wieczną hańbą.

67. Ale choć wzgardził namiotem Józefa i pokolenia Efraima nie wybrał;

68. Jednak wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował.

69. I zbudował swoją świątynię jak wysoki pałac; jak ziemię, którą ugruntował na wieki.

70. Wybrał też Dawida, swego sługę; wziął go z owczych zagród;

71. Przywołał go, gdy chodził za karmiącymi owcami, aby pasł Jakuba, jego lud, i Izraela, jego dziedzictwo.

72. A on ich pasł w prawości swego serca i prowadził ich roztropną ręką.