นางรูธ 1
1. ในสมัยที่บรรดาผู้วินิจฉัยปกครองอิสราเอล เกิดอดอยากกันดารอาหารขึ้นในแผ่นดิน ชายคนหนึ่งจากเมืองเบธเลเฮมในแคว้นยูดาห์พร้อมกับภรรยาและบุตรชายสองคน เดินทางไปอยู่ในที่ราบโมอับ
2. ชายผู้นี้ชื่อ เอลีเมเลค ภรรยาชื่อนาโอมี และบุตรชายทั้งสองคนชื่อมาห์โลนและคิลิโอน เขาเหล่านี้เป็นชาวเอฟราธาห์จากเมืองเบธเลเฮมในแคว้นยูดาห์ เมื่อมาถึงที่ราบโมอับ เขาก็ตั้งหลักแหล่งอยู่ที่นั่น
3. ต่อมาเอลีเมเลค สามีของนางนาโอมีถึงแก่กรรม ทิ้งนางไว้กับบุตรชายสองคน
4. บุตรทั้งสองคนแต่งงานกับหญิงชาวโมอับ คนหนึ่งชื่อโอรปาห์ อีกคนหนึ่งชื่อรูธ เขาอยู่ที่นั่นประมาณสิบปี
5. แล้วมาห์โลนและคิลิโอนก็ถึงแก่กรรม ทิ้งนางนาโอมีไว้คนเดียว ไม่มีทั้งบุตรและสามี
6. นางนาโอมีได้ยินว่าพระยาห์เวห์ทรงเยี่ยมเยียนประชากรของพระองค์ ประทานอาหารให้เขาอีก จึงเตรียมจะออกจากที่ราบโมอับไปกับบุตรสะใภ้สองคน
7. นางจึงออกจากสถานที่อยู่พร้อมกับบุตรสะใภ้ทั้งสองคนและขณะที่กำลังเดินทางกลับไปยังแผ่นดินยูดาห์
8. นางนาโอมีกล่าวแก่บุตรสะใภ้ทั้งสองคนว่า “ลูกแต่ละคนจงกลับไปบ้านมารดาของลูกเถิด ขอพระยาห์เวห์ทรงสำแดงความรักมั่นคงต่อลูกทั้งสองคน เหมือนกับที่ลูกเคยแสดงต่อแม่และต่อสามีที่ล่วงลับไปแล้วเถิด
9. ขอพระยาห์เวห์โปรดให้ลูกแต่ละคนได้สามีใหม่และมีความสุขในครอบครัวเถิด” แล้วนางนาโอมีก็จูบลาบุตรสะใภ้ แต่ทั้งสองคนกลับร้องไห้เสียงดัง
10. พลางอ้อนวอนว่า “เราทั้งสองคนจะเดินทางกับแม่กลับไปอยู่กับประชากรของแม่ด้วย”
11. นางนาโอมีตอบว่า “กลับไปบ้านเถิดลูก จะตามแม่กลับไปทำไม แม่ยังจะมีลูกชายในครรภ์ที่จะเป็นสามีของลูกได้อีกหรือ
12. กลับไปบ้านเถิดลูก กลับไปเถิด แม่แก่เกินกว่าที่จะแต่งงานได้อีก ถึงหากแม่จะพูดว่า ‘แม่ยังมีความหวังจะแต่งงานหรือสมมติว่าคืนนี้แม่จะแต่งงานและมีลูกชายอีก’
13. ลูกทั้งสองคนจะคอยให้ลูกชายของแม่โตและจะไม่แต่งงานกับชายอื่นเลยหรือ อย่าเลย ลูกเอ๋ย พระยาห์เวห์ทรงทำให้แม่มีความทุกข์มากอยู่แล้ว ลูกอย่ามารับทุกข์พร้อมกับแม่เลย”
14. เขาทั้งสองคนเริ่มร้องไห้เสียงดังอีก แล้วนางโอรปาห์ก็จูบลามารดาของสามีและกลับไป แต่นางรูธไม่ยอมพรากจากเธอ
15. นางนาโอมีจึงกล่าวว่า “ดูสิ พี่สะใภ้ของลูกกลับไปหาประชาชนและเทพเจ้าของตนแล้ว ลูกจงกลับไปกับพี่สะใภ้ของลูกเถิด”
16. แต่นางรูธตอบว่า “แม่อย่าเร่งรัดให้ดิฉันละทิ้งแม่ หรือห้ามดิฉันไม่ให้ไปกับแม่เลยแม่จะไปที่ไหน ดิฉันจะไปที่นั่นด้วยแม่จะอยู่ที่ไหน ดิฉันก็จะอยู่ที่นั่นด้วยประชากรของแม่จะเป็นประชากรของดิฉันพระเจ้าของแม่จะเป็นพระเจ้าของดิฉันด้วย
17. แม่ตายที่ไหน ดิฉันก็จะตายและถูกฝังที่นั่นด้วยขอพระยาห์เวห์ทรงลงโทษดิฉันตามที่ทรงเห็นควรเถิดถ้าดิฉันยอมให้สิ่งหนึ่งสิ่งใดนอกจากความตายมาพรากดิฉันไปจากแม่”
18. เมื่อนางนาโอมีเห็นว่าบุตรสะใภ้ตั้งใจเด็ดเดี่ยวจะไปกับนาง จึงไม่พูดอะไรอีก
19. ทั้งสองคนเดินทางต่อไปจนมาถึงเมืองเบธเลเฮม เมื่อมาถึง ชาวเมืองทุกคนต่างแปลกใจ พวกผู้หญิงถามกันว่า “นี่นางนาโอมีจริงๆ หรือ”
20. นางตอบว่า “โปรดอย่าเรียกดิฉันว่านาโอมีผู้มีความสุขเลย เรียกดิฉันว่า ‘มาราห์’ ผู้ขมขื่นเถิด เพราะพระผู้ทรงสรรพานุภาพทรงบันดาลให้ชีวิตของดิฉันขมขื่นมาก
21. เมื่อดิฉันจากไปมีพร้อมทุกอย่างแต่พระยาห์เวห์ทรงนำดิฉันกลับมามือเปล่าทำไมจึงเรียกดิฉันว่านาโอมี ผู้มีความสุขเมื่อพระยาห์เวห์ทรงไม่เป็นมิตรกับดิฉันและพระผู้ทรงสรรพานุภาพทรงทำให้ดิฉันเป็นทุกข์”
22. ดังนี้ นางนาโอมีกับนางรูธบุตรสะใภ้ชาวโมอับกลับมาจากที่ราบโมอับ เขาทั้งสองคนมาถึงเมืองเบธเลเฮมต้นฤดูเก็บเกี่ยวข้าวบาร์เลย์