1 เธสะโลนิกา 2
1. พี่น้องทั้งหลาย ท่านย่อมรู้แล้วว่า การที่เรามาพบท่านทั้งหลายนั้นไม่ไร้ผล
2. ก่อนหน้านั้นเราต้องทนทุกข์และถูกสบประมาทต่างๆ ที่เมืองฟีลิปปีดังที่ท่านรู้แล้ว แต่ด้วยเดชะพระเจ้าเราจึงกล้าประกาศข่าวดีของพระองค์แก่ท่าน ทั้งๆ ที่ต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย
3. คำเตือนใจของเรานี้มิได้มาจากความหลอกลวง หรือมาจากเจตนาไม่บริสุทธิ์ หรือมาจากกลอุบายใดๆ
4. แต่ตามที่พระเจ้าทรงเห็นชอบมอบข่าวดีไว้กับเรา เราจึงประกาศข่าวดีนี้ มิใช่เพื่อเอาใจมนุษย์ แต่เพื่อเป็นที่พอพระทัยพระเจ้าผู้ทรงพิสูจน์จิตใจเรา
5. เพราะท่านก็รู้อยู่แล้วว่า เราไม่เคยใช้คำพูดสอพลอ หรือคำพูดที่เป็นข้ออ้างสนองความโลภ พระเจ้าทรงเป็นพยานได้ในเรื่องนี้
6. และเรามิได้แสวงหาเกียรติยศชื่อเสียงจากมนุษย์ ไม่ว่าจากท่านทั้งหลายหรือจากผู้อื่น
7. ทั้งๆ ที่เราอาจจะเรียกร้องเกียรติยศชื่อเสียงได้ ในฐานะที่เป็นอัครสาวกของพระคริสตเจ้าตรงกันข้าม เราทำตนเป็นคนอ่อนโยน ในหมู่ท่านทั้งหลาย เสมือนแม่ดูแลลูกน้อยของตน
8. เราห่วงใยท่าน จึงปรารถนาจะมอบให้ท่าน ไม่เพียงแต่ ข่าวดีของพระเจ้าเท่านั้น แต่เราปรารถนาจะมอบชีวิตของเราแก่ท่านด้วย เพราะท่านทั้งหลายเป็นที่รักยิ่งของเรา
9. พี่น้องทั้งหลาย ท่านคงจำได้ถึงความเหน็ดเหนื่อยและความยากลำบากของเราขณะที่เราทำงานทั้งกลางวันกลางคืน เพื่อไม่ต้องเป็นภาระแก่ผู้ใดในบรรดาท่านทั้งหลาย เราประกาศข่าวดีของพระเจ้าให้ท่าน
10. ท่านทั้งหลายเป็นพยาน และพระเจ้าทรงเป็นพยานด้วยว่า เราปฏิบัติตนต่อท่านผู้มีความเชื่อโดยทำตนเป็นคนศักดิ์สิทธิ์ชอบธรรมและปราศจากคำตำหนิ
11. ท่านรู้อีกว่า เราได้ตักเตือนท่านแต่ละคนดังบิดากำชับบุตรของตน
12. ให้กำลังใจและกำชับท่านให้ดำเนินชีวิตอย่างเหมาะสมกับพระเจ้า ผู้ทรงเรียก ท่านมาสู่พระอาณาจักรและพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์
13. ด้วยเหตุนี้เราขอบพระคุณพระเจ้าอยู่เสมอ เพราะเมื่อเราประกาศพระวาจาของพระเจ้าให้ท่านฟัง ท่านฟังแล้วก็รับไว้ มิใช่เช่นวาจาของมนุษย์ แต่เช่นที่เป็นจริงคือ “พระวาจาของพระเจ้า” ซึ่งกำลังแสดงพลัง อยู่ในท่านที่มีความเชื่อ
14. พี่น้องทั้งหลาย ท่านประพฤติตามแบบพระศาสนจักรต่างๆ ของพระเจ้าในพระคริสตเยซูที่อยู่ในแคว้นยูเดีย เพราะท่านได้รับทุกข์ทรมานจากการกระทำของเพื่อนร่วมชาติ เช่นเดียวกับที่เขาเหล่านั้นได้รับจากชาวยิว
15. ผู้ประหารชีวิตทั้งพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าและบรรดาประกาศก และเบียดเบียนพวกเราด้วย ชาวยิวเหล่านั้นมิได้เป็นที่พอพระทัยพระเจ้า แต่เป็นศัตรูกับมนุษย์ทุกคน
16. เพราะกีดกันมิให้เราประกาศสอนคนต่างชาติให้รอดพ้น ชาวยิวเหล่านั้นจึงทำบาปเพิ่มขึ้นอยู่เสมอ การลงโทษ ของพระเจ้าจึงลงมาเหนือพวกเขาในที่สุด
17. พี่น้องทั้งหลาย เราอยู่ห่างท่านไปชั่วเวลาสั้นๆ เป็นการอยู่ห่างกันทางกายเท่านั้น มิใช่ทางจิตใจ เราจึงปรารถนาและกระหายอย่างแรงกล้าที่จะพบท่านทั้งหลายอีก
18. เราอยากมาพบท่าน ข้าพเจ้าเปาโลอยากมาถึงสองครั้งแล้ว แต่ซาตานขัดขวางเราไว้
19. ใครเป็นความหวัง ความชื่นชมของเรา และเป็นมงกุฎที่เราภูมิใจเฉพาะพระพักตร์พระเยซู องค์พระผู้เป็นเจ้าของเราเมื่อจะเสด็จมา ถ้ามิใช่ท่านทั้งหลาย
20. เพราะท่านเป็นสิริรุ่งโรจน์และเป็นความชื่นชมของเรา