Hioba 16

1. Wtedy Hiob odpowiedział:

2. Słyszałem wiele takich rzeczy; wy wszyscy jesteście przykrymi pocieszycielami.

3. Kiedy będzie koniec tych próżnych słów? Albo co cię skłania do tego, że tak odpowiadasz?

4. Ja także mógłbym mówić jak wy; gdybyście byli w moim położeniu, mógłbym nagromadzić słów przeciwko wam i potrząsać głową nad wami.

5. Ja jednak pokrzepiałbym was swoimi ustami i poruszanie moich warg ulżyłoby waszym cierpieniom.

6. Ale jeśli będę mówił, mojemu bólowi to nie ulży, a jeśli przestanę, czyż opuści mnie?

7. A teraz zmęczył mnie. Spustoszyłeś całe moje zgromadzenie.

8. Pomarszczyłeś mnie na świadectwo, a moje wychudzenie powstaje i świadczy przeciwko mnie w twarz.

9. Jego gniew mnie porwał, nienawidzi mnie; zgrzyta na mnie zębami. Mój wróg przeszywa mnie wzrokiem.

10. Otworzyli na mnie swe usta; znieważając, bili mnie po policzkach; zebrali się razem przeciwko mnie.

11. Bóg wydał mnie przewrotnemu, oddał mnie w ręce niegodziwych.

12. Żyłem w spokoju, ale on mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel.

13. Otoczyli mnie jego strzelcy; przeszywa moje nerki, a nie oszczędził; wylał na ziemię moją żółć.

14. Rozbija mnie, ranę za raną; naciera na mnie jak olbrzym.

15. Uszyłem wór na swoją skórę i prochem zbezcześciłem swój róg.

16. Moja twarz jest czerwona od płaczu i na moich powiekach jest cień śmierci.

17. Chociaż nie ma żadnej krzywdy na moich rękach, a moja modlitwa jest czysta.

18. Ziemio, nie zakrywaj mojej krwi i niech moje wołanie nie znajdzie miejsca!

19. Oto teraz mój świadek jest w niebie, mój obrońca na wysokości.

20. Moi przyjaciele szydzą ze mnie, ale moje oko wylewa łzy ku Bogu.

21. Oby ktoś spierał się z Bogiem o człowieka jak człowiek spiera się o swego bliźniego!

22. Upłynie bowiem niewiele lat, a pójdę ścieżką, skąd nie powrócę.